سیاهچاله های ابرپرجرم می توانند دهانه ورود به کرم چاله ها باشند - مجله پیکورو

دنیا ما از نظر مقیاس به طرز حیرت انگیزی عظیم است و اگر بخواهیم سفری فراسوی گوشه کوچکی که در آن هستیم داشته باشیم، می تواند بسیار طاقت فرسا باشد. اما کرم چاله ها به عنوان پل های فرضی میان نقاط گوناگون فضا، یک میانبر کیهانی بالقوه را به مقاصدی ارائه می دهند که از راه های دیگر غیرقابل دسترسی هستند.

• چند پیشنهاد برای سفر میان ستاره ای پیروز

تابش در طیف مخصوص

اگرچه کرم چاله ها توسط نظریه نسبیت عام اینشتین پیش بینی شده اند، اما هنوز وجود آن ها به طور تجربی اثبات نشده است. با این وجود گروه های علمی بسیاری بر روی این موضوع کار می نمایند. از جمله تیمی به سرپرستی میخائیل پیوتروویچ (Mikhail Piotrovich) اخترفیزیکدان رصدخانه نجوم مرکزی در پالکوو سن پترزبورگ روسیه، روشی را برای جست وجوی این تونل های فرضی پیشنهاد نموده است. به گفته این تیم بعضی از سیاهچاله های عظیم در واقع دهانه ورودی کرم چاله ها هستند.

بر اساس مطالعه این تیم که در نشریه Monthly Notices of the Royal Astronomical Society به چاپ رسیده، کرم چاله های مرکز کهکشان های بسیار روشن ممکن است با طیف تعیینی تابش نمایند که به وسیله رصد هم قابل تشخیص باشد. ثبت این طیف، نه تنها شواهدی بر وجود کرم چاله ها فراهم می نماید، بلکه راهی کاملا تازه پیش روی سفرهای فضایی بالقوه و حتی سفر در زمان می گشاید.

پیوترویچ گفت: یک نتیجه بسیار جالب و غیرمعمول از وجود کرم چاله هایی از این دست، این واقعیت است که چنین کرم چاله هایی ماشین های زمان طبیعی هستند. کرم چاله هایی که در نظر گرفته ایم، قابل عبور هستند، بنابراین از نظر تئوری فضاپیماها می توانند از میان آن ها بگذرند. البته، باید گفت که هنوز دانسته هایمان درباره ساختار درونی کرم چاله ها بسیار کم است و علاوه بر این، حتی به طور قطع نمی دانیم که آیا آن ها اصلا وجود دارند یا خیر.

هسته های کهکشانی فعال

بعضی از کهکشان ها دارای هسته های درخشان موسوم به هسته های کهکشانی فعال (AGN) هستند که از دو سمت فورانی از جت های عظیم ماده پرانرژی را که سرعت آن نزدیک به سرعت نور است به بیرون پرتاب می نمایند. دانشمندان اعتقاد دارند که انرژی هسته های کهکشانی فعال از برهم کنش جزر و مدی بین سیاهچاله های عظیم و قرص های برافزایشی که از گاز، گردوغبار و ستاره های کشیده شده به درون آن ها تشکیل شده اند، تأمین می شود.

• چرا نمی توانیم سریع تر از نور حرکت کنیم؟

اما به گفته این تیم پژوهشی هسته های کهکشانی فعال به جای سیاهچاله های عظیم، دهانه کرم چاله ها هستند. اگر این فرضیه واقعیت داشته باشد، این هسته های کهکشانی ممکن است در فضا و زمان به یکدیگر پیوند بخورند که می تواند باعث فروریزش مواد به درون هر دو دهانه یک جفت هسته کهکشانی مرتبط یا کرمچاله شود.

فوران پلاسما با الگوی تعیین

اگر دو توده ماده از هر یک از دهانه های کرم چاله وارد آن شود، انرژی و تابش بسیار شدیدی را آزاد می نماید. بدین ترتیب کرم چاله پلاسما را از هر دو دهانه به بیرون می راند که دمای آن می تواند به حدود 10 تریلیون درجه سانتی گراد برسد. همچنین پرتوهای پرانرژی گاما منتشر می نماید که نسبت به نور قرص برافزایشی قابل تشخیص هستند.

پیوترویچ افزود: قرص های برافزایشی هسته های کهکشانی فعال پرتو گاما ساطع نمی نمایند، زیرا دمای آن ها برای این کار بسیار پایین است. همچنین جت های خروجی از هسته های کهکشانی فعال دارای یک الگوی تابش بسیار مخصوص هستند و بیشتر پرتو گاما در راستای آن ها راهنمایی می شود.

این تصور که هسته های کهکشانی فعال ممکن است کرم چاله باشند به سال 2005 میلادی بازمی شود اما مطالعه سال 2020 این تیم، نخستین تحقیقی است که این روش تازه را برای کشف این تونل های فرضی ارائه می دهد. رصدخانه هایی مانند تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی (Fermi) ناسا ممکن است بتوانند پرتوهای گاما را از برخوردهای درون کرم چاله تشخیص دهند.

نزدیک ترین هسته کهکشانی فعال، میلیون ها سال نوری از کهکشان راه شیری فاصله دارد. بنابراین حتی اگر احتمال بدهیم که یک کرمچاله است، به نظر نمی رسد که بتوانیم با یک فضاپیما از آن بازدید کنیم. علاوه بر این، یک کرم چاله که اساسا بر پایه فوران های شدید پلاسما تشخیص داده شده است، احتمالا جای مناسبی برای وارد شدن انسان ها حتی با قوی ترین فضاپیماها نخواهد بود.

با این وجود یافتن شواهدی از کرم چاله ها، حتی از دور، یک پیشرفت شگفت انگیز در درک ما از کیهان خواهد بود و رویاهای آینده نگرانه علاقه مندان به فضا را تقویت خواهد نمود.

• سونامی کیهانی؛ پرانرژی ترین جریان مشاهده شده در دنیا

عکس کاور: طرحی گرافیکی از یک سیاهچاله کلان جرم

Credit: Getty Images

منبع: Vice