جاذبه های برتر شهر ریودوژانیرو(بخش اول) - مجله پیکورو

محله لاگوا (Lagoa Neighorhood)

لاگوا نه نتها محله ای منحصر به فرد در منطقه مرفه زونا دو سول، بلکه سومین محله گران قیمت جنوب آمریکا به شمار می رود. همچنین محلی به نام لاگوا رودریگو دِ فریتاس برای یک تالاب بزرگ در این محله وجود دارد. راستا چهار مایلی دور تالاب محل مورد علاقه دوچرخه سواران است. کافه ها در فضای باز و رستوران ها در امتداد ساحل چشم انداز خیره کننده ای از تالاب و ساحل را به نمایش می گذارند.

ورزشگاه ماراکانا (Maracana Stadium)

فوتبال مهم ترین ورزش و سرگرمی برزیل ها بوده و ورزشگاه ماراکانا یکی از نقاط دیدنی شهر ریو محسوب می گردد. این ورزشگاه هنگامی که بالاترین ظرفیت برگزاری فوتبال در جهان قادر بود 200،000 نفر را در خود جای دهد، در سال 1950 افتتاح شد. در دوران مدرن، به دلیل رعایت مسائل ایمنی و تهیه جایگاه برای تمام طرفداران، ظرفیت این ورزشگاه کاهش یافت. این ورزشگاه برای جام جهانی 2014 تا اندازه ای بازسازی شد و در حال حاضر ظرفیت جای دادن 80000 تماشاگر را در خود دارد. این امر باعث شده است این ورزشگاه به به بزرگ ترین ورزشگاه جنوب تبدیل گردد.

پارک ملی تیجوکا (Tijuca National Park)

پارک ملی تیجوکا از بزرگ ترین جنگل های شهری جهان است و منطقه ای بزرگ از چشم اندازی کوهستانی را پوشش می دهد. گردشگران می توانند به پیکو دا تیجوکا که بلند ترین نقطه ریو است رفته و از چشم انداز وسیع خلیج گوآنابارا و شهر لذت ببرند. این پارک ملی تقریبا اوایل دهه 1800 به دلیل تجاوز مزارع قهوه در آن نابود شد و در نیمه دوم قرن، نزدیک به نه میلیون درخت دوباره در آن کاشته شد. کلیسای کوچک مایرینک از حمله جاذبه های این منطقه است که نقاشی های دیواری کاندیدو پُرتِناری، نقاش نئو رئالیستی معروف برزیلی در آن دیده می گردد.

محله لاپا (Lapa Neighborhood)

محله لاپا در بخش مرکزی شهر ریو واقع شده و زمانی منطقه فواحش برزیل محسوب می شد. امروزه این محل به زندگی شبانه و پر جنب و جوشش شناخته می گردد. این شهر پر از کافه، موسیقی و پایکوبی است که آخر هفته ها به خیابان ها کشیده می گردد. قدمت معماری محله به دهه 1800 برمی گردد. اسکادِریا سِلارُن، مجموعه معروفی از پله های متصل شده به هر دو محله لاپا و سانتا ترزا می باشد.

محله سانتا ترزا (Santa Teresa Neighborhood)

سانتا ترزا بر تپه ای مشرف به بندر شهر قرار گرفته است. گردشگران در این محله به زمان گذشته و تجربه کشاورزی قرن نوزدهم در ریو می فرایند. تا سال 1896 این منطقه تمایلی به توسعه نداشت تا این که قناتی ساخته شد که محله را به شهر مرتبط می کرد. این منطقه پناهگاهی برای هنرمندان، موسیقی دانان و نویسندگان قرن 20 بود و اگر چه مجتمع ها و بوتیک های مد روز در محله زیاد شدند، اما هنوز هم این محله مورد علاقه هنرمندان می باشد. واگن برقی سانتا ترزا به عنوان جاذبه توریستی محبوب در ریو دو ژانیرو استفاده می شد اما پس از یک تصادف جدی تعطیل شد.